Σ΄αυτή την εποχή των ξεκαθαρισμάτων και των ξεσκαρταρισμάτων, και του πολύ Χοϊμέ, θυμήθηκα αναγκαστικά και στην πράξη πως οι σχέσεις της ζωής μας δεν μπορούν να είναι πάντα και μόνο ροζ, όσο κι αν θα το θέλαμε, ή όσο κι αν το προσπαθούμε.
Το συχνό πάρε δώσε με τους ανθρώπους με τους οποίους επιλέγουμε να έρθουμε κοντά, εμπεριέχει τριβή, ρουτίνα, μικρές ή μεγάλες παρεξηγήσεις, προβλήματα και συχνά την άνεση να πάψουμε να δείχνουμε μονίμως τον καλό και «τέλειο» εαυτό μας και να αφεθούμε σ’ αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα όλοι. Άνθρωποι με ελαττώματα και με αδυναμίες.
Με όλο αυτό δεδομένο, πως δεν υπάρχει δηλαδή αληθινή και ουσιαστική σχέση που να μην περάσει από φουρτούνες sooner or later, η απόδειξη του αν θεωρούμε πως μια φιλία, μια αγάπη, μια συνεργασία ή ένας έρωτας είναι αρκετά σημαντικά για προσπαθήσουμε να τα κάνουμε να αντέξουν στον χρόνο, είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να διαχειριστούμε τις όποιες κρίσεις. Αν μπαίνουμε στην διαδικασία να τις λύσουμε ή να τις αφήνουμε να εξελιχθούν μέχρι το τέλος.
Και ένας καλός τρόπος να αποφασίσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα συμπεριφερθούμε, πέρα από το να αναλογιστούμε το όποιο μερίδιο ευθύνης μας αναλογεί μια που πάντα μα πάντα it takes two to tango, είναι να θυμηθούμε τι μας έφερε μέχρι εδώ. Όταν ηρεμίσουν τα πράγματα, και καταλαγιάσουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που πατάνε τα κουμπιά μας στο κόκκινο, ο θυμός, ο φόβος, ο εγωισμός, η απογοήτευση, η λύπη ή η πίκρα, καλό είναι να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και να σκεφτούμε σοβαρά τι έχουμε πάρει από αυτή την σχέση, και τι έχουμε δώσει, κι αν ο τελικός λογαριασμός είναι με κέρδος ή με χασούρα.
Είναι μια άσκηση που στην πράξη αποδεικνύεται πολύτιμη, μια που πάνω στην ένταση συνηθίζουμε να ξεχνάμε και να ακυρώνουμε όλα τα καλά και να επικεντρώνουμε στα δυσάρεστα ή σ΄αυτά που μας έχουν πρόσφατα ενοχλήσει. Όμως the adult way είναι να προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας, να πάρουμε βαθιές ανάσες και να αποφασίσουμε με ηρεμία και κυρίως με ειλικρίνεια να αντιμετωπίσουμε τόσο τον άλλον όσο και τον εαυτό μας. Έτσι ώστε, άσχετα με το αποτέλεσμα, να μπορούμε να πούμε πως όταν χρειάστηκε, εμείς κάναμε αυτό που νοιώσαμε πως έπρεπε, πως μπορούσαμε και πως θέλαμε να κάνουμε, με γνώμονα τα αληθινά μας συναισθήματα και όχι τον όποιο θιγμένο μας εγωισμό.
Προφανώς, αυτή είναι μια διαδικασία που δεν ταιριάζει και δεν αξίζει σε όλες τις σχέσεις αλλά μόνο σε εκείνες που παρόλες τις καταιγίδες εξακολουθούν να είναι ή να μοιάζουν σημαντικές. Και προφανώς το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ δεδομένο μια που έχει να κάνει και με όλα όσα σκέφτεται, αισθάνεται και θέλει ο απέναντι μας. Που κάποτε υπήρξε ο διπλανός μας. Όμως το process του να μεγαλώνουμε και να μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους graciously, και να δίνουμε ευκαιρίες όχι μόνο σε εκείνους αλλά και στον εαυτό μας, είναι από μόνο του ένα είδους κάθαρσης. Είναι η απόδειξη του ότι με τον χρόνο γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, λειαίνουμε τις γωνίες μας και μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε ψυχραιμότερα. Έστω better late than never.
Υ.Γ. Τις μέρες που πέρασαν, ή μάλλον τον μήνα που πέρασε, χρειάστηκε να μπω σ΄αυτή την συγκεκριμένη διαδικασία παραπάνω από μια φορά. Και αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκα ή μάλλον αντέδρασα ακόμα και σε πράγματα για τα οποία δεν έφταιξα και δεν τα προκάλεσα εγώ. Κυρίως γιατί περιμένω καλύτερα πράγματα από τον εαυτό μου και απογοητεύομαι όταν αφήνομαι να παρασυρθώ ή όταν επιτρέπω στην Ευούλα του κάποτε να έρθει στην επιφάνεια. Παρόλα αυτά, και παρόλο που η όλη εμπειρία δεν είναι ευχάριστη μια που εμπεριέχει το δεδομένο πως έχουν συμβεί πράγματα που σε έχουν στεναχωρήσει/πικράνει/θυμώσει/απογοητεύσει, τελικά αποδεικνύεται μια διαδικασία αναζωογονητική. Γιατί όταν φεύγει η κακή ενέργεια, όταν η ψυχή σου μαλακώνει όχι απαραίτητα γιατί κάτι λύθηκε αλλά γιατί εσύ το έβγαλες από μέσα σου και πήγες παρακάτω, όλα μπαίνουν σε μια άλλη διάσταση και οι καινούριες ισορροπίες σου δίνουν την ανακουφιστική αίσθηση πως η ζωή σου μπαίνει ξανά αργά αλλά σταθερά σε μια τάξη. Και πως μια ακόμα φουρτούνα πέρασε χωρίς να πνιγείς αλλά και χωρίς να πνίξεις κανέναν.
